Enige dagen geleden was ik voor het eerst bij Piechie. Piechie was 83 jaar en zou gaan sterven. Wanneer was niet bekend. Piechie was vol praat en wist het allemaal nog heel goed te vertellen. Eten deed ze niet meer, dit kwam er allemaal uit. Alleen een kopje thee en af en toe wat water bleven erin. Medicijnen wilde ze ook niet meer, het was goed geweest.
Ze was weduwe, kinderen had ze niet. Kwam uit een gezin met 11 kinderen waarvan er nog 4 in leven waren; een neef was contactpersoon. Piechie had wel aanloop ........ heel veel aanloop.
Na 2 dagen kwam ik weer bij Piechie. Haar gezondheid was heel erg verslechterd. Ze was heel benauwd en zei keer op keer: "ik snap niet hoe een mens van het niets doen zo moe kan worden". Ze vroeg me nog: "wat voor weer is het". Ik vertelde haar dat het prachtig lente-weer was en ik dacht: "wat zou het voor haar een uitkomst zijn als ze nu zou sterven".
Na een paar uurtjes kwam de huisarts en ging op een stoel bij het bed van Piechie zitten. Hij begon, zo goed en kwaad als dat ging, een gesprek met haar en begon haar gade te slaan. Ik vond het heel bijzonder om te zien hoe deze man haar gadesloeg. Na enige tijd belde hij zijn stagiaire en vroeg haar te komen. Ook zij begon Piechie gade te slaan. Daarna volgde een non-verbale communicatie tussen arts en stagiaire, ook heel bijzonder om te zien. Ik kreeg te horen dat zij een spuitje zou krijgen tegen de benauwdheid en een spuitje om te gaan slapen, waarna ik vroeg of hij het gewenst vond als ik even weg zou gaan. Echter, de arts vond het prima dat ik zou blijven, wat ik dan ook gedaan heb. Als snel trok de benauwdheid weg en viel Piechie in een diepe vredige slaap. Heel mooi om te zien hoe haar lijden werd weggenomen.
Op een gegevens moment kwam de zorgverlener binnen, een mevrouw waarmee ik 's morgens al had kennisgemaakt. Arts, stagiaire en zorgverlener wilden graag overleggen en de arts vroeg of ik dit keer wel even weg wilde gaan. Ik ging naar buiten en genoot van het prachtige zachte weer. Intussen was er een kennis van Piechie gearriveerd, waarmee ik een praatje maakte. Na niet al te lang tijd kwam de arts naar buiten en vertelde dat Piechie was overleden. Ik dacht: "zo snel al, dat kan toch niet ...... zou ze hierbij geholpen zijn" en de beelden van de non-verbale communicatie tussen arts en stagiaire vlogen door mijn hoofd.
Verstandelijk, moet ik zeggen, zou ik hier niets mis mee vinden. Piechie was "op". Maar gevoelsmatig vind ik het heel moeilijk dat ze zo snel overleed, in aanwezigheid van vreemden en zonder dierbaren. Persoonlijk had ik haar graag iets meer tijd gegeven om rustig uit het aardse weg te glijden en daarheen te gaan waar zij verwacht had terecht te zullen komen.
